In de loop der jaren heb ik het geluk gehad om letterlijk duizenden stoelen te zien en te hanteren. Ik heb stoelen gekocht en ontwikkeld in fabrieken over de hele wereld, en na een tijdje wordt het een allesverslindende obsessie. Voordat ik verder ga met Baumann, zijn er een paar dingen die ik moet uitleggen over stoelen.
Ten eerste, net als een katoenen shirt of een keramische plaat bestaan stoelen al heel, heel lang, ik weet niet zeker wie de eerste heeft geproduceerd, maar misschien was het gewoon een favoriete steen of boomstronk, het feit is dat vermoeide benen de creatieve geesten ertoe aanzetten om een plek te bedenken om te rusten. Het tweede aspect komt voort uit het eerste, sinds de tijd in memoriam hebben ontwerpers, producenten en gebruikers verschillende stoelen ontworpen en ontwikkeld. Het verbaast me hoe de wereld voor zo'n eenvoudig stuk praktisch meubilair steeds weer verschillende ontwerpen kan bedenken voor wat in wezen een plek is om te rusten.

Het ontwerp van stoelen is natuurlijk aangestuurd door de ontwerpen en modes van die tijd en elke ontwerpperiode heeft zijn eigen zeer herkenbare vorm, of dat nu de Chippendale-stoel uit de 18e eeuw is of de ballonrugstoel uit de Victoriaanse tijd. En ten slotte, wederom gerelateerd aan al het bovenstaande, is de vooruitgang van het stoelontwerp meestal aangewakkerd door de ontdekking van een nieuw materiaal of productieproces. De Bauhaus waren de eersten die echt buisvormig metaal gebruikten in de productie van stoelen, Eames paste het nieuwe materiaal multiplex toe en vervolgens glasvezel enzovoort.
En het laatste interessante feit is dat een goede stoel vaak in grote volumes wordt geproduceerd. Denk er maar eens over na, elke billen hebben een stoel nodig, maar stel dat een groep rond een tafel zit (oooh, denk aan hotels, conferenties, scholen en de kassa begint te rinkelen), dan heb je in verhouding altijd meer stoelen dan tafels nodig. Dus, een commercieel ontwerper wordt gedreven door de hebzucht van eindeloze stoelroyalties en de 'roem' die gepaard gaat met een succesvol nieuw ontwerp.

Het komt er kort en bondig op neer dat elke ontwerper die zijn of haar zout waard is, een beroemde stoel wil creëren. Het is het toppunt van succes, zowel egoïstisch als financieel, om dat succesvolle stoelontwerp te spijkeren en het in grote aantallen te laten produceren. Stoelen hebben standaard vrijwel altijd het meubelontwerp aangestuurd, omdat meubelontwerp ertoe deed. Dus ik denk dat dat de reden is dat ik een beetje geobsedeerd ben door vintage stoelen. Ze zijn een heel goede markering voor de verschillende modes in meubelontwerp en vertegenwoordigen vaak de belangrijkste mijlpalen op de weg ernaartoe. Maak je geen zorgen; we komen dichter bij het Baumann-verhaal.

De oorsprong van stoombuigen

Een van de belangrijkste mijlpalen op het gebied van stoelen was de industrialisatie van het productieproces van Thonet in de ^19e eeuw. Toen de industriële revolutie op gang kwam, schoot de vraag naar goed geprijsde, industrieel geproduceerde meubels omhoog.

De eerste persoon die deze kans zag was Michael Thonet toen hij in de jaren 1850 pionierde met het proces voor het stoombuigen van beukenhout, wat uiteindelijk stoelen zowel gemakkelijker als zuiniger maakte om te produceren, maar ook ongekende creativiteit in stoelontwerp mogelijk maakte. Thonet en zijn gebogen houtproces maakten de creatie mogelijk van misschien wel de beroemdste stoel aller tijden , stoel Number 14 – beter bekend als de koffiehuisstoel. Er wordt gezegd dat er tot op heden meer dan vijftig miljoen van deze stoelen zijn geproduceerd, en tot op de dag van vandaag wordt deze nog steeds zeer succesvol in grote volumes geproduceerd.

De stoombuigtechniek maakte voor het eerst ooit de industriële productie van een stoel mogelijk. De tweede mijlpaal van de stoel was het feit dat deze in een paar onderdelen uit elkaar kon worden gehaald, wat schaalvoordelen in de productie mogelijk maakte, vergelijkbaar met de kapitalistische observaties van econoom Adam Smith. De stoel kon dus ook wereldwijd worden geëxporteerd in kleinere economische verpakkingen.

In de jaren negentig had ik het voorrecht om naar een originele Thonet-fabriek in Tsjechië te gaan en raakte gefascineerd door het proces, lange stukken dik beukenhout van misschien wel 4 bij 5 cm werden superverhit in stoomkamers onder druk. Toen ze klaar waren, werden ze eruit getrokken en 'gebogen' door de grootste en sterkste arbeiders die je je maar kunt voorstellen, rond stalen mallen om de verschillende onderdelen van een gebogen houten stoel te 'vormen'. Ik kon het eerst niet geloven, dit zijn dikke, zware stukken hout die na een paar uur in een stoomkamer bijna zo slap zijn als spaghetti. Kijk de volgende keer dat je op een gebogen houten stoel gaat zitten naar het zitgedeelte, de ring die de multiplex zitting omringt, is gebogen uit één stuk beukenhout, tot een cirkel van dertig centimeter doorsnee.

Ik herhaal dit verhaal omdat het op zichzelf de belangrijkste drijfveer was voor het stoelontwerp in de daaropvolgende zestig of zeventig jaar. Thonet was zo succesvol dat hij fabrieken in heel Europa nodig had, vaak in Oost-Europa waar Beech gemakkelijk verkrijgbaar was, en hij zette een uitgebreid netwerk van winkels op die zijn stoelen over de hele wereld verkochten en distribueerden. Het was een imperium, gebouwd op de eenvoudige uitvinding van het stoombuigen.

En hier werd Baumann geboren. Toen enkele van de Thonet-patenten afliepen, werd de markt overspoeld met concurrerende nieuwkomers die graag een graantje meepikten van de taart die Thonet had gecreëerd. Thonet had veel concurrenten, waaronder Fischel, Ton, Luterma en natuurlijk Baumann. Baumann werd in 1901 opgericht door de Zwitser Emile Baumann in Colombier Fontaine, Frankrijk. Baumann begon met de productie van een eenvoudige kinderstoel 'charette', maar groeide snel uit tot een grote producent van gebogen hout die zijn merk slim op de markt bracht als 'de stoelen van Frankrijk'.

Na verloop van tijd had Baumann showrooms in heel Frankrijk, in Parijs, Lyon, Marseille, Bordeaux, Lille, Nantes, maar ook in Algiers, Oran en Tunis. Op het hoogtepunt in de jaren '70 produceerde het bijna een miljoen stoelen per jaar. Het was ook bekend als een familiebedrijf met Emiles zonen Walter en Max die in het bedrijf werkten, terwijl het bedrijf exponentieel groeide in de jaren na de oorlog.

Wat maakte Baumann zo succesvol?

Naar mijn mening zijn er een aantal opvallende punten die hebben bijgedragen aan het succes van Baumann.

Ten eerste produceerden ze een aantal fantastische klassieke Bentwood-stoelen in de stijl van Thonet; ze waren een grote producent en leverancier voor de bijna eindeloze vraag van Franse cafés en restaurants naar wat bijna de alomtegenwoordige stoel van deze periode was. Er komen nog steeds partijen van deze prachtige stoelen binnen, vaak van restaurants waar ze al jaren worden gebruikt, maar ze zijn nog steeds in onberispelijke staat.

Een van de sterke punten van deze stoelen is dat ze zeer goed ontworpen zijn voor contractgebruik, en de lichte meegevendheid in de onderstelsteunen betekende dat in plaats van dat de lijmverbinding in de loop der jaren brak, ze een beetje ingebouwde flexibiliteit hadden en als ze een beetje gingen wiebelen, konden de stoelen eenvoudig worden vastgedraaid met een paar basisgereedschappen. Er bestonden letterlijk honderden modellen, en samen met concurrentie van Thonet, Fischel en Luterma (om er een paar te noemen) veroverden deze klassieke Baumann-stoelen de Franse cultuur gedurende het grootste deel van de eerste helft van de ^20e eeuw.

Tegelijkertijd ontwikkelde en verkocht Baumann een reeks café- eettafels , en de tafels waar we van houden en die we zoeken zijn de versies met gegoten onderstel uit de jaren twintig en dertig. De gegoten metalen onderstellen zijn zwaar en prachtig gemaakt, en de klassieke Baumann-vorm is een gebogen, klokvormige poot. Moeilijk te vinden tegenwoordig, maar de moeite waard om te zoeken.

En als laatste komen we bij waar ons artikel misschien over gaat, de gouden periode van Baumann in de late jaren vijftig en zestig. Na de oorlog, toen het stof was neergedaald en er een nieuwe modernistische stijl uit Scandinavië ontstond, lanceerde Baumann een serie absoluut verbluffende mid-century stoelen, Scandinavisch Mid Century in geest, maar met een klassieke Franse twist en een gratie die maar weinig stoelproducenten tot op de dag van vandaag hebben geëvenaard.

Wat maakte Baumann-stoelen tot het ingetogen icoon van het midden van de vorige eeuw?

De stoelen waren gebaseerd op twee basisconstructies. De eerste was een eenvoudige ronde zitting met slanke taps toelopende en uitstekende poten, verschillende rugopties. De mooiste modellen uit deze periode zijn de Mondor en de Dove. En de tweede was het gebruik van gelamineerd hout om een gebogen zitting en een gebogen rug te creëren; dit was veruit het meest succesvol voor Baumann met veel modellen die deze constructie gebruikten, Fourmi, Mouette, Gentianne om er een paar te noemen.

De gelamineerde houtconstructie was niet nieuw, het werd ontwikkeld door Aalvar Allto voor Artek en ook gebruikt in Engeland door Isokon. Om de gewenste vorm te produceren, werd een mannelijke mal gemaakt en daarop werden vervolgens meerdere dikkere lagen fineer (ongeveer 1,2 mm) aangebracht, waarbij elke laag royaal werd gelijmd. Terwijl het nog nat en flexibel was, werd de 'stapel' fineer vervolgens onder vacuümdruk of persgewicht in (of op) de mal geperst en in die vorm gedroogd. Wanneer de lijm droogt, behouden de fineerdelen de gevormde vorm en worden de gevormde panelen vervolgens bijgesneden en afgewerkt en gebruikt in de stoelen. In principe dezelfde constructie als gelaagd multiplex, maar gelegd op een gevormde, niet vlakke, mal.

In deze serie ontwerpen gebruikte Baumann een gevormde gelamineerde zitting en rugleuning als constructie met subtiele verschillen in ontwerp. De stoelen waren ongelooflijk sterk, met de rugleuningen die prachtig met bouten aan de bases waren bevestigd (waardoor ze ook indien nodig konden worden vastgedraaid) en sierlijk taps toelopende poten die in sterke subframes waren geplaatst. Ik heb het geluk gehad om nu honderden van deze stoelen te zien, en de overgrote meerderheid verkeert in uitstekende structurele staat, ondanks dat ze vaak meer dan vijftig jaar dienst hebben gedaan in restaurants of cafés.

Naar mijn mening worden deze mid-century gelamineerde stoelen van Baumann enorm onderschat, en ik ben niet de enige die dat vindt, aangezien de vraag gestaag is toegenomen en ze steeds moeilijker te vinden zijn. Ze zijn een prachtig ontwerp, goed geproportioneerd en verbazingwekkend comfortabel, prachtig gemaakt en gemaakt om lang mee te gaan. Ik zou willen beweren dat ze een van de beste mid-century stoelen zijn die er zijn. Hoewel ze voornamelijk zijn ontworpen voor cafés en restaurants , zien ze er geweldig uit in een privéomgeving en geven ze een veel subtielere draai aan een klassieke mid-century eetkameromgeving dan een stijve 'bijpassende' tafel- en stoelcombinatie. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van een beetje Scandinavisch teakhout, maar het kan een licht lineaire en precieze uitstraling hebben, en omdat het vaak in 'sets' werd ontworpen, kan het een beetje showroom-matchy-matchy zijn, maar meng er wat Baumann-stoelen in en je voegt een andere dimensie toe, een meer organische vorm en een meer ontspannen gevoel.

Baumanns bloeitijd – jaren 60 en verder

In de jaren zestig en zeventig floreerde Baumann, met een productie van bijna een miljoen stoelen per jaar. Ze exposeerden op alle grote meubeldesignbeurzen en bleven nieuwe, innovatieve ontwerpen ontwikkelen in de jaren zeventig en tachtig. Helaas viel het doek voor Baumann in 2003, misschien door een combinatie van importconcurrentie uit Azië, waardoor grote delen van de productie naar het oosten verhuisden, en misschien gewoon omdat ze de snelle evolutie van producttrends niet konden bijhouden.

Baumann is absoluut een van onze favoriete iconische makers en we blijven ons verdiepen in de geschiedenis en delen wat we vinden. We hebben onlangs een originele catalogus uit de jaren 30 gekocht en zouden er graag een uit de jaren vijftig vinden als iemand die dit leest ons kan helpen. We proberen een behoorlijke voorraad Baumann-stoelen en -tafels aan te houden en zijn blij dat we ze voorzichtig schoonmaken en de verbindingen aandraaien voordat we een nieuw thuis voor deze prachtige stoelen vinden.

Ze worden steeds moeilijker te vinden, omdat het grootste deel van onze inkoop afkomstig is van restaurants en cafés en partijen van ongeveer veertig stoelen opdrogen. Mijn advies is om ze te kopen zolang het kan en ze te bewaren, ze zullen ongetwijfeld in de komende jaren in waarde stijgen en bovendien weet u dat u op een van de mooiste stoelen zit die ooit zijn geproduceerd.

Klik hier om ons huidige aanbod van vintage Baumann stoelen te bekijken. U kunt ook contact met ons opnemen via +44 (0) 1256 760 044 of e-mailen naar paul@merchantandfound.com .

Als u onze reis bij Merchant & Found hebt gevolgd, weet u dat we altijd al grote fans zijn geweest van het werk van de Britse ontwerper James Leonard. Wat ons heeft verrast, is hoe weinig er over hem bekend is, wat hij heeft ontworpen en zijn nalatenschap. Een snelle Google-zoekopdracht levert weinig op, met als enige fatsoenlijke artikel dat van Peter Wyeth voor Mid Century Magazine. Nieuwsgierigheid won het van ons, dus namen we contact op met de verrukkelijke Mid Century Magazine-redacteur Tabitha Teuma, die ons heel vriendelijk in contact bracht met Peter. We stuurden een e-mail naar Peter en waren verheugd een charmant antwoord te ontvangen en een volgend telefoontje werd geregeld.

Een paar dagen later lukte het Peter en mij om elkaar te bellen en hij plaagde me met een paar verhalen over de ongrijpbare meneer Leonard, dus ik vond een lunchdate om ons gesprek voort te zetten de beste optie. Ik hoopte eigenlijk dat gratis eten en alcohol me in staat zouden stellen om zoveel mogelijk uit Peter te halen. Een week of zo later ontmoetten we elkaar eindelijk voor de lunch en deelden we wat we wisten over JL. Het bleek dat Peter een beetje een amateurdetective is en het enige actieve lid van de JL-fanclub, hoewel ik denk dat hij zich realiseerde dat ik op het punt stond om me aan te melden als het tweede (op dit moment ere-)lid. Om een lang verhaal kort te maken, we hebben allebei een passie voor design en architectuur en zijn allebei grote fans van het JL-verhaal. We zijn overeengekomen om ons onderzoek voort te zetten en op de een of andere manier recht te doen aan een man die we niet alleen beschouwen als een geweldige ontwerper, maar ook als een zeer belangrijk onderdeel van de ontwikkeling van Britse meubels in het 'modernistische' tijdperk na de oorlog. We hebben nog geen plan opgesteld, maar we zijn overeengekomen om ons onderzoek voort te zetten, een tijdlijn samen te stellen en mogelijk een tentoonstelling te organiseren? Maar het allerbelangrijkste is dat we zoveel mogelijk feiten verzamelen en het werk van de ongrijpbare James Leonard vieren.

Om te beginnen volgt hier een korte samenvatting van enkele feiten, grotendeels geplagieerd uit Peters artikel voor Mid Century Magazine, maar met de toevoeging van een paar extra fragmenten onderweg. We hebben bewijs uit het London Picture Archive dat de Educational Supply Association in 1879 kantoren had in een vrij groot gebouw aan Grays Inn Road. Van wat we kunnen opmaken was het in wezen een bedrijf dat was opgericht om scholen te voorzien van een reeks apparatuur, van bureaus, stapelbare schooltafels en ander meubilair tot boeken en apparatuur. Het werd ongetwijfeld opgericht rond de tijd dat de wet aan het einde van de 19e eeuw werd gewijzigd om schoolonderwijs verplicht te stellen en een geheel nieuwe, opkomende markt opende. We weten dat ESA een groot deel van hun assortiment produceerde en een fabriek had in Stevenage die gespecialiseerd was in de productie van houten meubels. We hebben een luchtfoto uit 1928 (met dank aan Britain from Above).

ESA werd gerund door een groter dan levensgroot karakter Jonny Appleton. In 1946, net gedemobiliseerd van de RAF en op 42-jarige leeftijd, sluit James Leonard zich aan bij ESA als ontwerper en verleidt JA met zijn passie voor modernistisch design en opent zijn ogen voor de Scandinavische modernistische designbeweging. De twee gaan op een wervelwindreis langs de leidende spelers van die tijd in Scandinavië, Artek etc. en na JA's ontwerp-epifanie begint JL te werken aan een nieuwe modernistische collectie voor ESA. In die tijd was er veel steun voor het gebruik van nieuwe materialen en 'industriële productie' met behulp van enkele van de lessen uit de oorlogsproductie en JL pleit voor het gebruik van gegoten aluminium en gevormd multiplex als belangrijkste materialen. Een van JL's eerste grote ontwerpen voor ESA was ongetwijfeld de X200 Aluminium Nesting Chair, ontworpen met een prachtig verfijnd aluminium frame dat alleen geproduceerd kon worden door aluminium onder druk te gieten en niet door zandgieten. JA was in dit stadium verkocht en na een flinke investering (£ 50.000) werd de juiste apparatuur in de VS aangeschaft en zo werd de stoel met aluminium frame van JL geboren.

De sleutelperiode voor het ontwerp was 1947/1948. Het bewijs hiervan is de publicatie van de ontwerpen in Domus in 1948 en de British Design Annual, twee jaar vóór het 'innovatieve' ontwerp van de zogenaamde kompaspoot van Prouve. Dat is een heel ander verhaal...
Wij geloven dat er in een periode van 15/20 jaar meer dan 1 miljoen stoelen zijn geproduceerd en dat er een heel assortiment aluminium en multiplex meubilair is ontwikkeld voor wat een zeer succesvolle fase van ESA's ontwikkeling moet zijn geweest. Op een gegeven moment werd de merknaam 'Esavian' gecreëerd, een mix van ESA en 'Avian'. Het werd gecreëerd als een merk om producten binnen ESA te verkopen en we hebben goed bewijs van JL-producten met het merk Esavian, maar op een gegeven moment werd 'Esavian' een merk op zichzelf en begon het schermen te ontwikkelen, aanvankelijk voor schoolwanden, die uitgroeiden tot schuifdeuren die uitgroeiden tot enorme schuif-/vouwdeuren voor vliegtuighangars, de kans op vliegtuigdeuren werd echt gelanceerd in 1971 toen Nigel Jewers zich bij ESA voegde met een aanzienlijke kennis van de grotere markt voor schuifdeuren en in 1987 nam Jewers de Esavian-deuractiviteiten over van ESA. Tot op de dag van vandaag maken Esavian-deuren nog steeds deel uit van de Jewson-stal.

James Leonard lijkt tot zijn pensionering in 1982 bij ESA te hebben gewerkt en helaas sloot ESA op 11 februari 1987 haar deuren. (Bron DL Hanick JL's assistent uit 1951). Dus daar heb je het, een vrij snelle en schetsmatige geschiedenis van ESA en James Leonard, maar beschouw dit korte dagboekfragment als slechts het begin. Onze missie is om een veel uitgebreider verhaal samen te stellen, de gaten op te vullen en de ongrijpbare Mr Leonard te verdedigen. Als je iets toe te voegen hebt, of je wilt je aansluiten bij onze vrij kleine (maar inmiddels verdubbelde) fanclub, laat het ons dan weten.

Met dank aan Peter voor zijn hulp en input, zal het verhaal worden voortgezet.

Traditionele handmatige precisieweegschalen met balkbediening verdwijnen helaas uit het dagelijks gebruik, omdat elektronische weegschalen het overnemen. Precisieweegschalen worden vaak aangetroffen in laboratoria, waar ze in beschermde omgevingen worden bewaard om stof en elke vorm van schade te vermijden. Precisieweegschalen worden eenvoudigweg gebruikt om de nauwkeurigheid van andere weegschalen te behouden, waarbij de precisieweegschalen de 'moeder'-teststandaard zijn. Elke weegschaal werkt binnen een gewichtsbereik, dus bijvoorbeeld een weegschaal van 10 g - 100 g, 100 g - 500 g enzovoort, waarbij de nauwkeurigheid van de gewichten die op de andere weegschalen worden gebruikt, wordt getest en gehandhaafd. De precisieweegschalen hebben een hoofdset gewichten die zeer voorzichtig met handschoenen worden behandeld, omdat gebruik, schade en zelfs de natuurlijke oliën in de vingers van de technici het gewicht kunnen veranderen. De hoofdgewichten worden eerst gebruikt om hun eigen nauwkeurigheid te controleren en vervolgens gebruikt om de nauwkeurigheid van andere gewichten te meten die worden gebruikt bij dagelijkse werkzaamheden in een laboratoriumomgeving.

Deze grote verzameling weegschalen komt uit de VEF-fabriek in Letland. De VEF-fabriek werd opgericht in 1919 en produceerde een verscheidenheid aan elektrische componenten en het meest bekend is de kleinste Minox-camera ter wereld. Na de Tweede Wereldoorlog groeide VEF aanzienlijk tot de grootste fabriek in Letland en produceerde meer dan twee derde van de telefoons die in de Sovjet-Unie werden gebruikt.

De weegschalen dateren uit de jaren 50 en worden voornamelijk verkocht als decoratieve items. De grotere weegschalen hebben verbazingwekkende gegoten metalen assemblages en zijn dus vrij zwaar. De meeste weegschalen werken, maar ze moeten op een redelijk vlak oppervlak worden geplaatst, waarna ze nauwkeurig moeten worden genivelleerd met behulp van de verstelbare voeten en verschillende andere interne niveaus. Wanneer ze perfect waterpas zijn, kunnen de balken worden gebalanceerd en aangepast en zullen de weegschalen in evenwicht zijn.

Een prachtig stukje praktijkgeschiedenis uit de VEF-fabriek.

Een paar weken geleden hoorden we over Crowle Brickworks, een verlaten steenfabriek buiten Scunthorpe die werd gesloopt. De steenfabriek produceerde al sinds eind 19e eeuw bakstenen, maar helaas stopte de productie in de jaren 70.

Crowle Brickworks werd rond 1880 opgericht door George Robinson (een lokale ondernemer), naast zijn brouwerij ten noorden van de spoorlijn en het kanaal. Zoals bij elke steenfabriek berust de waarde van de fabriek op de beschikbaarheid van goede lokale klei, die Crowle in overvloed had en die naar de fabriek werd gebracht met een kleine tramlijn die aanvankelijk door paarden werd bediend. De fabriek had een grote steenoven en werd gemechaniseerd met een stoomlocomotief met een vaste bed die een reeks grote katrollen en webriemen over het hele terrein liet rijden.
In 1895 werd George Robinson failliet verklaard en pas in 1906 verkochten de schuldeisers van George Robinson zowel Tetley Hall als de Brickworks op een veiling en de fabriek ging verder met een nieuw hoofdstuk onder nieuwe eigenaren. Ten tijde van de veiling werd de steenfabriek als volgt beschreven: The Crowle Brick and Tile Works, bestaande uit een machinehuis, machineloods, droogloodsen, ovens en andere gebouwen samen met een ketel, een 17 pk-motor, 2 nieuw opgerichte baksteenmachines, transportbanden, katrollen, hijswerktuigen en andere vaste installaties en machines, en ook het waardevolle bed van klei dat in verband met de fabriek werd gebruikt.

Ons werd verteld dat er op de bouwplaats wat hokjes waren, zouden we interesse hebben? Je hebt ons nog nooit zo snel zien verhuizen. Vrachtwagens ingepakt, dozen met alle benodigde gereedschappen, handschoenen en stofmaskers. De tuin was meer dan 50 jaar onaangeroerd gebleven en de hokjes waren ondergebracht in dit zeer eenvoudige Victoriaanse gebouw dat helaas zijn originele leien Victoriaanse dak had verloren, hoewel het nog steeds de prachtige gietijzeren draagstructuur had. De schuur was de 'technische schuur' die voornamelijk werd gebruikt om mechanische componenten op te slaan die werden gebruikt om de stoommachine en stoomtramlijn te onderhouden. De hokjes waren volgepropt met zeldzame stoommachineonderdelen die door een verzamelaar waren opgeraapt. Onze foto's doen de vondst geen recht, er was meer dan 60 meter aan pure Victoriaanse hokjes, onaangeroerd en in buitengewoon originele staat. Op sommige planken van dennenhout waren de originele zwarte verfstempels van de zagerij duidelijk zichtbaar, de hokjes waren gemaakt van het beste geïmporteerde rechte, knoestvrije CANADESE grenenhout. George Robinson, een man met een dure smaak.

Een zeldzame en opwindende vondst.

Onlangs werden we gecontacteerd over de ontruiming van een oude textielfabriek, H.Green & Co, ten noordwesten van Leeds. De fabriek was al jaren geleden gestopt met werken als textielfabriek en was onlangs bezig met het opknappen van elektronische componenten. De fabriek is gevestigd in een prachtig Victoriaans bakstenen gebouw dicht bij de rivier de Aire en stond in Cononley West Yorkshire. In de 19e eeuw was textielproductie een enorme industrie in de regio, mogelijk gemaakt door goede toegang tot kanalen voor transport en rivieren voor het water voor textielproductie.

Afgezien van het gebouw bleef er niet veel over van de geschiedenis van de Victoriaanse textielfabriek, maar verstopt achterin een van de werkplaatsen vonden we een zeer stoffige verzameling van de originele molenuitrusting, werkbanken, opbergdozen , schragen en karren. Zware Victoriaanse werkuitrusting. Gezien hun leeftijd (midden tot eind 19e eeuw) was alles in vrij goede staat, dus hebben we alles gewoon een zachte schoonmaakbeurt gegeven om de originele kleur naar voren te brengen. De werkbanken van de molen zijn het 'piece de resistance', wegen bijna 100 kg, ze hebben massief gietijzeren poten en zwaar gebruikte originele grenen werkbladen. Perfect als de echte consoletafel of zelfs als een vrij zware pottentafel. Er waren een aantal prachtige grenen dozen , stevig gemaakt en met de standaard draadversterking. De doosmaker, WM Bannister & Co Ltd Cowling Nr. Keighley (slechts een paar mijl verderop langs het kanaal) was duidelijk gestempeld naast het merk van de molen, volledig origineel. De grotere dozen werden gebruikt voor opslag in de werkplaats en de kleinere, robuustere dozen zijn zware verzendcontainers voor machineonderdelen. We hebben een complete doos teruggevonden die nog steeds zijn originele geschroefde deksel heeft, een zware robuuste doos die werd gebruikt voor verzending. We hebben twee paar verbluffende grote bokjes te pakken gekregen die waarschijnlijk werden gebruikt als toegangsplatforms rond de machines en twee geweldige karren .

Een prachtige vondst en een verloren stukje van de rijke industriële geschiedenis van Noord-Engeland.

Het is moeilijk om te weten waar te beginnen, maar deze unieke Stichting is een van de echte pareltjes ter wereld:

• De locatie is magisch.
• Het licht is adembenemend.
• Het gebouw is subliem.
• De kunst is subliem.
• De geschiedenis is aangrijpend.
• De sfeer is prachtig intiem.

Saint – Paul de Vence is een beetje toeristisch maar nog steeds prachtig. Lunch (of verblijf) bij La Colombe d'Or en vergeet de nabijgelegen kapel van Miro niet (Chapelle du Rosaire de Vence

De familie Maeght begon toen ze begin jaren 50 een pand kochten in Saint-Paul de Vence en het "Mas Bernard" noemden, naar hun zoon, die in 1953 op 11-jarige leeftijd overleed. De vroege dood van hun zoon had een diepgaand effect op de familie en samen met vrienden, Georges Braque en andere kunstenaars, richtten Aimé en Marguerite Maeght de Fondation op. In 1964 ontwierp de Catalaanse architect Josep Lluis Sert het gebouw en samen met de kunstenaars Giacometti, Miro en Braque ontwierpen ze de tuinen en kunst voor het landschap. De familie was verantwoordelijk voor het drukken van veel van de grote kunstwerken uit die tijd en runt nog steeds de Maeght-zaak, die op zichzelf al een schatkamer is in het centrum van Parijs, totaal onbekend maar boordevol buitengewone kunst, geschiedenis, catalogusoverruns... gewoonweg geweldig, en allemaal te koop.

Werken van Calder, Miro, Giacometti… en ga zo maar door….

Er worden ook regelmatig fantastische tentoonstellingen gehouden.

Ga en geniet van een prachtige, zeldzame schat.

Ik, een beetje naïef, hield van de eenvoud van de Field Notes-boeken, maar ik had geen idee van hun geschiedenis. Ik was laatst hun site aan het verkennen toen ik hun archief tegenkwam. Medeoprichter Aaron Draplin vertelt het verhaal beter dan ik ooit zou kunnen, dus volg de link aan het einde van dit dagboek en ontdek het. De geschiedenis van Field Notes is heel bijzonder en wat ik echt bewonder, is Aarons passie en visie om de grootsheid te erkennen in deze kleine boekjes die hij vond tijdens het snuffelen op rommelmarkten en om die schat aan geschiedenis te gebruiken en relevant te maken. Misschien is Aarons archief een van de weinige overgebleven referentiepunten? Ik vind het heerlijk om terug te blikken in het verleden om een andere manier van leven te zien, een langzamer tempo en een medium dat op de een of andere manier sociaal en commercieel werd geaccepteerd als een manier om landbouwproducten te verkopen en te adverteren en tegelijkertijd boeren praktisch te helpen met een praktisch notitieboek. Hulde aan Aaron en team.

Archief met veldnotities

Ik woon vrij dicht bij Booklands en heb gereden op een Mercedes World-circuitevenement, maar ik moet helaas zeggen dat ik dit iconische circuit nog nooit heb bezocht. Het is een pareltje. Steek de gietijzeren brug over en je komt binnen via een vrij eenvoudig houten chalet. Brooklands is een intieme en zeer bescheiden locatie die wordt gerund en bemand door enthousiastelingen. Het is een mengelmoes van ongelooflijke geschiedenis en ik bedoel dat op een goede manier, terwijl je ronddwaalt, zul je het volgende zien:

Een kleine maar persoonlijke verzameling van vroege Formule 1-memorabilia.

Een geweldige collectie van fietsen van vroeger tot nu.

Een schitterende selectie van vroege vintage motorfietsen.

Een selectie van memorabilia en prachtige klassieke auto's die verband houden met de geschiedenis van Brooklands.

Als je dan door de "paddock" dwaalt, zou je kunnen denken dat je op een kerkhof voor vliegtuigen bent, waarvan het middelpunt de Concorde is, die trots op het platform staat. Ik heb ze niet geteld, maar er moeten wel een dozijn vliegtuigen zijn, waarvan je in de meeste kunt stappen en de vrijwilligers moedigden ons positief aan om in de cockpit te gaan zitten en het allemaal in je op te nemen. De meeste vliegtuigen kwamen daadwerkelijk binnen op de oude landingsbaan die in het hart van Brooklands lag en staan nu een beetje treurig ingesloten door de rivier en verschillende gebouwen. Verspreid over de vliegtuigen liggen verschillende vliegaccessoires en -apparatuur, mallen voor vliegtuigpanelen, instaptrappen, motoren, brandstoftankers en ga zo maar door.

Dan is er nog het London Bus Museum, net zo goed als elk ander busmuseum. Een prachtige collectie, prachtig onderhouden en met een "gepolijste" grafische geschiedenis van bussen van de begindagen tot vandaag.

Verstopt aan de achterkant van dit alles en niet echt een actief onderdeel van de "tour" is wat ik echt kwam zien, de baan. Het is er, maar je moet het zelf ontdekken en ik wist niet zeker of ik erop mocht lopen, maar ik deed het. Het is gewoonweg geweldig. Vrij griezelig, het is veel groter dan ik dacht en de bochten lopen vijftig of zestig voet omhoog richting de horizon. De helling van de helling is steil, zo steil dat het moeilijk is om zonder goede schoenen en enige voorzichtigheid naar de top van de rand te klimmen.

Het betonnen oppervlak is gebarsten en verrot, wortels en mos breken het beton in stukken en bovenaan zijn bomen de randen gaan binnendringen. Maar ondanks dit (of misschien wel juist daarom) kun je niet anders dan teruggevoerd worden naar de gloriedagen van de circuits en de geesten voelen van zoveel races en racers die voorbij racen. Hoewel het triest is om het circuit in verval te zien, is het eigenlijk heerlijk dat je het kunt voelen zoals het was, je kunt de bandensporen bijna nog zien en de dampen ruiken. Het is niet gerestaureerd, opnieuw gepolijst of opnieuw geverfd, het is wat het is, het originele circuit. Op een bepaalde manier is het een schande dat het belangrijkste circuit in de geschiedenis van de motorsport in deze staat verkeert, maar ik vind het eigenlijk wel leuk. Wat me dwarszit, is het feit dat deze locatie is ontwikkeld, met winkels buiten de stad, bedrijventerreinen en Mercedes World.

Groot-Brittannië loopt voorop met autoracen (geef me een lol terwijl ik me hierop concentreer, maar luchtvaart was natuurlijk ook een ongelooflijk onderdeel van Brooklands). Als het aan mij lag, zou ik de locatie vrijmaken van alle moderne gebouwen en Brooklands terugbrengen tot wat het was, een circuit. Het heel zorgvuldig restaureren zodat het compleet is, maar de gaten en scheuren laten zitten en misschien alleen een paar bomen snoeien, maar de spoken en de sfeer niet wegnemen, de bouwvallige vliegtuigen en de geschiedenis die er is behouden en het met waardigheid vieren in plaats van dat het nu een tweederangsburger is ten opzichte van de handel.

Op weg naar buiten waagde ik me in het laatste gebouw, een prachtige originele hangar, bekleed met gegolfd ijzer en afbladderende verf. Binnen was ik sprakeloos, het gebouw staat letterlijk vol met een buitengewone verzameling van verbazingwekkende vliegtuigen van de begindagen van de vlucht tot een Hawker Harrier. Overal waar je kijkt is er iets om naar te kijken, memorabilia, motoren, uniformen, enzovoort. Wauw.

Het is moeilijk te beschrijven, maar wat een prachtige plek is Brookland's. Als museum is het tot nu toe ontsnapt aan "The" makeover en moge dat nog lang zo blijven. Waar anders kunnen kinderen op een vroege McLaren-auto klimmen en er daadwerkelijk instappen, door de Concorde lopen, de geschiedenis van de bus zien en nog veel meer. Alles zorgvuldig omsloten door een kronkelende schuilplaats van een spook, namelijk de Brooklands-baan. Gefeliciteerd aan alle vrijwilligers en de Trust voor hun enthousiasme en liefde, kom snel langs.

Ik kwam deze posters voor het eerst tegen op de Salone de Mobile op de keukenstand van Alpes Inox. Prachtige keukens, maar nog prachtigere posters.

Ik heb een foto gemaakt en heb ze kunnen traceren (oké, niet zo moeilijk, maar ik had ze nog nooit eerder gezien!). Ze komen uit een turbulente periode in de Franse politieke geschiedenis van de jaren 60 met studentenopstanden en algemene stakingen die in mei 1968 begonnen. Ik hou van de rauwe eenvoud. Ik heb een aantal prachtige Vietnamese politieke posters gezien en ook Russische, ik zal wat afbeeldingen opgraven en ze op een gegeven moment delen. Ik heb ook foto's gemaakt van politieke graffiti in Vietnam die ik in mijn loft zal proberen te vinden, vóór het gemak van ons digitale tijdperk.

De Franse posters werden geproduceerd door Atelier Populaire en de ontwerpers bleven anoniem. Voor meer informatie, zie Johan Kugelberg's boek, Beauty Is In The Street.

Bij Merchant and found vinden we het geweldig om geweldige vintage posters te vinden. Waarom bekijkt u niet eens het assortiment vintage posters dat we beschikbaar hebben voor uw huis of café. 

Onze goede vrienden Mark en Laurence nodigden ons als eerste uit voor dit geweldige evenement, The Rambert School of Ballet & Contemporary Dance, Student Choreographic Showcase. The Rambert heeft een internationale reputatie en ze hebben een intieme campus verscholen in St Margaret's. Een paar keer per jaar houden de studenten een dansshow en dat zorgt voor een heel speciale avond. De dansvloer is klein en het publiek kan niet groter zijn dan 100 mensen, waarvan de meesten studenten, vrienden of familie zijn. We zijn er twee keer geweest en waren gewoon overweldigd door de optredens. Het dansen is fantastisch en de choreografie wisselt van cutting edge contemporary tot klassiek ballet. Je zit op een paar meter van de optredens en de intieme maar geladen sfeer is echt speciaal. Een must see, zo vaak als je kunt.

Neem contact op met Rambert voor meer informatie. www.rambert.org.uk

Ik was onlangs in het Museum of Childhood (V&A) in Oost-Londen en ontdekte voor het eerst Warli-volkskunst. Ik ben opgegroeid in Australië en hou van Aboriginal-kunst en de prachtige Tapa-doekkunst van Nieuw-Guinea of Nieuw-Zeelandse Maori's, en Warli-kunst heeft dezelfde sfeer. Het Marli-volk leeft in India aan de kustgrenzen van Maharashtra en Gujarat. De kunst is heel eenvoudig en gebaseerd op repetitieve symbolen die worden gebruikt om het dagelijkse gemeenschapsleven uit te beelden, mensen worden weergegeven door twee verbonden driehoeken. Gewoonweg prachtig.

De historische scheepswerf – Chatham

Engeland is een schatkamer vol geschiedenis waarvan ik dacht dat ik die redelijk goed kende, maar om een of andere reden stond The Dockyards at Chatham niet op mijn radar, tot voor kort. Strategisch verscholen aan de monding van de Theems is de aanloop naar The Dockyards een beetje teleurstellend. Als je door de voorstedelijke uitbreiding en verschillende saaie winkels en hotels buiten de stad rijdt, verandert het landschap geleidelijk. Industriële dokgebouwen verschijnen voor je, je sluipt een glimp op van grote schepen en Georgische gebouwen en je begint te voelen dat je een zeer grote commerciële dokwerf betreedt.

Toen we instapten en de auto parkeerden, leek het allemaal wat stil. We konden niet echt een idee krijgen van wat we gingen verkennen en wat we konden verwachten. Het leek een beetje op een attractie, een dok en een werkende gemeenschap. Het had dat "dok"-gevoel alsof we op het punt stonden de auto in te laden en op een kanaalveerboot te stappen.

De Dockyard is een enorm terrein van vijf hectare en je hebt een hele dag of meer nodig om het recht te doen. Gewapend met onze vertrouwde gidskaart en nog steeds niet wetend waar te beginnen, doken we erin en gingen we rechtstreeks naar de voor de hand liggende grote schepen en begonnen we aan de HMS Gannett. HMS Gannet, een Osprey/Doterel-klasse sloep, werd besteld door de Admiraliteit en in 1876 neergelegd in Sheerness Royal Dockyard. HMS Gannet werd voor het eerst in gebruik genomen als operationele eenheid van de Royal Navy op 17 april 1879. De Gannet is een van de laatste overgebleven sloepgetuigde boten die ook werd aangedreven door stoommachines op kolen, ik neem aan een vroege versie van dual fuel. Ze overbrugde de kloof in de marinegeschiedenis tussen een volledig windaangedreven zeilschip en de uiteindelijke overstap naar mechanisch aangedreven vaartuigen. Zij vertegenwoordigt de enorme strategische verandering tussen het glorieuze (niet-oorlogstijdperk) tijdperk van de zeilvaart en de plotselinge overstap naar mechanisch aangedreven stalen oorlogsschepen die nog steeds op volle zee varen, net zoals de overstap van door propellers aangedreven vluchten naar straalaandrijving.

De Gannet heeft een heerlijk authentiek gevoel, ook al is ze haar motoren en boilers kwijt. Het is een schip met persoonlijkheid; ze is prachtig gerestaureerd en ligt als een trotse oude dame die de wacht houdt over de werf. Let op haar laatste paar geweldige jaren van haar dienst, in 1913 werd ze voor anker gelegd in de rivier Hamble en werd ze een slaapplaats voor het opleidingsschip Mercury. Ze nam honderden kansarme jonge jongens mee die een sombere en onzekere toekomst tegemoet gingen en ze trainde ze om zich bij de Royal Navy aan te sluiten. De onderneming begon in 1885 en werd gesteund en georganiseerd als een liefdadigheidsproject door Charles Hoare (van de bankiersdynastie). In de loop der jaren werd de opleiding steeds meer beheerd door Charles Hoare's maîtresse Beatrice Holme-Sumner. Ik weet niet zeker of alle roddels hier kloppen, maar uiteindelijk (in 1998) trouwde Beatrice met Charles Fry (de beroemde Engelse cricketer), die uiteindelijk de superintendent van het schip werd, wat een sappig verhaal.

De volgende stop was HM Submarine Ocelot. Als je nog nooit aan boord van een werkende onderzeeër bent geweest, is dit een must. Ik ben niet zo goed met afgesloten ruimtes en terwijl je wacht om aan boord te gaan, is er een vrij klein namaakluik dat laat zien hoe krap de echte luiken zijn om eronder doorheen te kruipen. De demonstratieluiken hielpen niet bij mijn gevoel, maar binnen enkele seconden na het aan boord gaan waren alle bedenkingen die ik had volledig naar de achtergrond verdwenen. De ervaring was helemaal meeslepend.

HM Submarine Ocelot was het laatste oorlogsschip dat voor de Royal Navy werd gebouwd op de Chatham Dockyard. Een dieselelektrische onderzeeër van de 'O'-klasse, ze werd te water gelaten in 1962 en was in dienst bij de Royal Navy tijdens het hoogtepunt van de Koude Oorlog, totdat ze in 1991 uit dienst werd genomen. Een bemanning van normale grootte zou bestaan uit 69 onderzeeërs, hoewel ze er maximaal 80 kon vervoeren.

Terwijl je door de onderzeeër reist, is de sfeer geweldig, het is alsof je deel uitmaakt van de bemanning en het zou je niet verbazen als het alarm afgaat en je begint te duiken of actie te ondernemen. De authenticiteit is buitengewoon, niets is gerestaureerd en alles is zoals het was op de dag dat de onderzeeër uit het water kwam. Elke knop, wijzerplaat, pijp, bord, luik of kooi is gewoon helemaal origineel, versleten en gebruikt, je kunt gewoon de drukte voelen (en ruiken) van de onderzeeërs die aan boord leven. Het voelde krap met onze groep van 15; ik kan me niet voorstellen hoe het voelde (of rook) met 69 bemanningsleden die maandenlang onder water zaten.

Hetzelfde geldt voor de HMS Cavalier. De HMS Cavalier was de laatste operationele torpedobootjager van de Royal Navy uit de Tweede Wereldoorlog en wordt nu in Chatham bewaard als gedenkteken voor de 142 Britse torpedobootjagers en ruim 11.000 zeelui die tijdens de oorlog op zee omkwamen.

Gebouwd in 1944 op Samuel White's Isle of Wight-werf, diende HMS Cavalier tijdens de oorlog in het Noordpoolgebied en de Western Approaches voordat ze zich bij de British Pacific Fleet voegde toen de oorlog ten einde liep. In 1957 werd ze omgebouwd en gemoderniseerd en bleef ze een actieve rol spelen als onderdeel van de Far East en Home-vloot van de Royal Navy totdat ze in 1972 een thuis vond in Chatham.

Zoveel historische bezienswaardigheden zijn (om de juiste redenen?) over-gerestaureerd, of ontsmet voor gezondheid en veiligheid, of erger nog, ontdaan van authenticiteit en bedekt met moderne bewegwijzering om rondleidingen te vergemakkelijken. Dat geldt niet voor Chatham, het leuke van The Dockyards is dat ze nog steeds deze uitzonderlijke authenticiteit hebben, je kunt je eigen fantasie gebruiken en je eigen ervaring creëren.

Er is gewoon zoveel te zien in Chatham, maar voor mij was het hoogtepunt zonder twijfel de Rope Works. Het is simpelweg de meest uitzonderlijke historische ervaring die mogelijk is. Sinds 1618 wordt er op deze plek voortdurend touw gemaakt en tot op de dag van vandaag wordt het daar nog steeds commercieel geproduceerd. Het Rope Works-gebouw is een kwart mijl lang (gebaseerd op de lengte van het touw dat nodig was voor ankertouw voor zeilschepen uit de ^18e eeuw) en adembenemend origineel. Ik kan het hele proces en de geschiedenis van het maken van een touw in Chatham niet recht doen, dus ga het zelf bekijken en waardeer de cruciale geschiedenis die dit gebouw speelde terwijl je over de vloerplanken loopt in de voetsporen van Nelson. Hoeveel mijl aan touw is hier geproduceerd? De Royal Navy werd meer dan vier jaar lang voorzien van Chatham-touwen. Zonder deze touwen waren we geen keizerlijke macht geweest en zouden we Engeland niet zijn. Samen vormen de gebouwen van de Ropery een van de mooiste geïntegreerde groepen van 18e-eeuwse productiegebouwen in Groot-Brittannië.

De Dockyards staan ook letterlijk vol met beschermde gebouwen (100 beschermde gebouwen waarvan er 47 Scheduled Ancient Monuments zijn), allemaal in goede staat, maar niet gerestaureerd. In 1984, na vier eeuwen als een hardwerkende RN Dockyard, hield de site op met zijn militaire leven en begon aan zijn reis naar waar het nu is als een liefdadigheidsinstelling. Ik verwacht alleen dat de site in de komende jaren, naarmate deze zich ontwikkelt, deze buitengewone sfeer niet verliest. Over het algemeen zijn we als natie briljant in het in evenwicht brengen van behoud met de commerciële eisen van het runnen van een historische site om inkomsten te genereren, maar we doen het nog steeds af en toe fout.

De geschiedenis is vernederend, er is gewoon te veel om te beschrijven en te veel om te zien. De Dockyards zijn ook de thuisbasis van een bloeiende gemeenschap van kleine commerciële ondernemingen, van ontwerpstudio's en creatieve ruimtes tot kantoren en galerieën. Mensen wonen en werken hier, het is misschien geen volledig werkende scheepswerf, maar het is nog steeds een werkende site en dit is het cruciale ingrediënt om The Dockyards tot een succes te maken. De Dockyards heeft nog steeds meer dan 100 commerciële huurders en gemengd met de algemene huisvesting maken de bewoners volledig gebruik van de prachtige gebouwen en voegen ze hun eigen gevoel van gemeenschap toe. Dit is geen statisch levenloos ouderwets museum; er is leven, energie, doel en charme. Het schreeuwt dat het trots is op zijn erfgoed en erkent dat dit voor altijd als een nationale schat moet worden behouden. Maar ga nu, voordat de site verandert, er zijn plannen in de maak en hopelijk verandert de sfeer niet, maar ga nu.

Uiteindelijk vertrokken we toen de schemering inviel en het begon te regenen. De dame bij de uitgang wachtte geduldig op ons, rammelde met de sleutels, klaar om achter ons op slot te doen. Maar ze haastte zich niet en joeg ons er niet uit, ze wilde in plaats daarvan kletsen, ons vragen wat we leuk vonden en ons vertellen over het nieuwe ontdekkingscentrum dat gepland werd. Dit gebeurde me al eens eerder bij Temple Newsom buiten Leeds, we waren de laatsten die werden toegelaten en we liepen uiteindelijk weg met de conciërge die hem hielp het huis op slot te doen en af te sluiten toen we vertrokken. Dit zijn wat ik "gestolen momenten" noem, waarbij de grens tussen "bezoeker" en "bewoner" vervaagt en iemand ergens de klok honderden jaren terugdraait, zodat je in feite, voor een heel kostbaar moment, een klein maar prachtig onderdeel wordt van de structuur van het gebouw. Ga nu en geniet van The Dockyards at Chatham, het is een verborgen pareltje, absoluut van wereldklasse.